Depressie de scheidslijn tussen willen leven en dood is soms maar dun…

Daar zit ik dan op deze grijze grauwe dag waar de regendruppels ijverig op de buitentafel op en neer dansen. Ik ben bezig met een studie over rouw, depressie en suïcide, als ik een berichtje ontvang van een vriendin, het gaat niet zo goed met me schrijft ze

Ze is opgenomen o.a vanwege een zware depressie. Ik zie wel licht en leven aan het eind van die donkere tunnel, dit ook door eigen ervaringen, mijn vriendin, ze is nog maar 20 helemaal niet. Ook dat begrijp ik maar al te goed. Hoewel ik goede moed heb, maak ik me toch ook wel een beetje zorgen om haar. Gaat ze het wel redden? Zijn de trauma’s die ze heeft opgelopen in haar jonge leven niet al te groot en teveel geweest?

Ooit worstelde ik met hetzelfde ik weet hoe dun de scheidslijn tussen leven en dood willen of moeten van jezelf kan zijn.
Ik besluit te vertrouwen op krachten veel groter dan die van mij of haar omgeving en wens dat ook voor haar de zon weer gaat schijnen.