Spiegel

Zaterdag, ik zie een aantal zonnestralen zachtjes duwend tegen de schuur.
Het wil nog niet echt doorzetten dat mooie weer. Denk ik teleurgesteld. Voor straks geeft het niet. Ik zit toch binnen met wat ik ga doen. Maar nu zou ik best buiten hebben willen zitten om daar een stukje te tikken. Mijn laatste keer creatief dagboek schrijven is geweest. Ik voel me rijk met mijn koffertje vol nieuwe schrijftechnieken. Het reflectief schrijven is een ervaring om niet te vergeten.

Wij, de cursisten krijgen de opdracht om een dialoog te schrijven.
We hebben allemaal een foto meegenomen en daar kiezen we iemand uit om ons ‘probleem’ aan voor te leggen. Wat willen we graag veranderen en hoe gaan we dit doen. Na deze dialoog op papier, mag ik gaan luisteren naar een mede cursist en zij naar mij. Na aanleiding van wat je vertelt wordt, is de opdracht een elfje te gaan schrijven, een elfje is een gedichtje met elf regels, over dat wat je zojuist voorgelezen werd.

Dat ik de spijker op zijn kop sloeg bleek wel uit de boze reactie die ik terug kreeg op mijn elfje. Het was precies de vinger op de zere plek. Au. Dat wat de cursist van mij had terug gekregen was haar eigen wens. Ze keek in haar eigen spiegel. Maar door haar onvermogen wat aan het probleem te doen. Werd ze boos op mij.

Zo gaat het vaak in contact met andere mensen.
Iemand laat je bewust of vaker onbewust iets van je jezelf zien. Je voelt de pijn en in plaats van het cadeautje dankbaar aan te pakken om van te leren. Word je boos op de ander. Het kijken naar iets van jezelf heet in de psychologie spiegelen. Je kijkt dus letterlijk in je eigen spiegel. In dit geval was de spiegel het elfje dat ik voor haar had geschreven.